Po dziesięciu latach na wyprawie krzyżowej, wyczerpany psychicznie i zobojętniały rycerz wraca do swojego kraju. Gdy przychodzi po niego śmierć, ten wyzywa ją na pojedynek szachowy aby móc poznać sens życia i istnienia Boga.

Film mi się nie podobał zbytnio, ale chcę podzielić się fenomenalnym dialogiem:

- Chciałbym się wyspowiadać tak szczerze jak mogę, ale serce mam puste. Pustka jest zwierciadłem zwróconym ku mej twarzy. Widzę w nim siebie i ogarnia mnie odraza i strach. Obojętność wobec ludzi sprawiła, że żyję teraz samotnie. Jedynie pośród zjaw. Zamknięty w snach i fantazjach.
- I mimo to nie chcesz umrzeć?
- Przeciwnie, chcę.
- To na co czekasz?
- Pragnę poznać prawdę.
- Pragniesz mieć pewność.
- Nazwij to jak chcesz... Czy pojąć Boga swoimi zmysłami jest tak okrutnie niewykonalne? Dlaczego skrywa się za mgłą obietnic i niewidzialnych cudów? Jak mogą uwierzyć wierzący ludzie pozbawieni wiary? Co będzie z tymi co chcą wierzyć, a nie są w stanie? Albo z tymi co nie chcą wierzyć i nie są zdolni do modlitwy? Dlaczego nie mogę znaleźć Boga w sobie? Dlaczego ciągle żyje we mnie tak boleśnie i upokarzająco, mimo, że złorzeczę mu i pragnę wyrwać z serca? Dlaczego mimo wszystko jest on tą złudną prawdą, z którą nie potrafię się rozstać? Słyszysz mnie!?
- Słyszę.
- Chcę wiedzieć! Nie wierzyć, przypuszczać, ale wiedzieć! Chcę, żeby Bóg wyciągnął do mnie rękę. Odsłonił swoje oblicze. Przemówił do mnie.
- ...a on milczy.
- Wołam do niego w ciemności, ale czasem wydaje się, że tam nikogo nie ma.
- Być może nie ma.
- Zatem życie jest absurdalnym koszmarem. Nie można żyć stale w obliczu śmierci i w przeświadczeniu, że wszystko jest nicością.
- Większość ludzie nie rozmyśla nad śmiercią czy nicością.
- Pewnego dnia staną u kresu życia i spojrzą w ciemność.
- Tak. Tego dnia tak.
- Wiem co masz na myśli. Musimy stworzyć sobie obraz naszego strachu i obraz ten nazwiemy Bogiem.